دوره روان درمانی نوجوان

روان‌شناسی نوجوان

 به نیازهای سلامت روان مختص به نوجوانان (که افراد بین 10 تا 19 سال تعریف می‌شوند) اشاره دارد. بسیاری از مردم تصور می‌کنند که روان درمانی نوجوان شبیه درمان کلامی مرسوم بزرگسالان است، و یا ممکن است تصوری همچون بازی درمانی در درمان کودکان خردسال داشته باشند. نوجوانان گروهی متمایزند، دیگر کودک نیستند اما هنوز بالغ هم نشده‌اند و به این ترتیب نیازهای منحصر به فردی دارند. کار در روان‌شناسی نوجوان به معنای در نظر گرفتن نیازهای خاص فردی است که مغزش از مرحله کودکی گذشته است اما به بلوغ کامل در بزرگسالی نرسیده است.

هدف دوره

درک بهتر و بیان احساسات، شناسایی و حل مشکلات و ایجاد مکانیسم های مقابله ای سالم است.

تواناييهاي مورد انتظار دانشپذيرفتگان دوره

شناخت و بکارگیری مفاهیم عمومی مشاوره

انجام مذاکرات حرفه ای و برقراری ارتباط مؤثر با مراجعه کنندگان

شرايط ورود به دوره (پيش‌نيازهاي ورود)

دارا بودن حداقل مدرك کاردانی ترجیحاً در رشته های مشاوره، روانشناسی، علوم تربیتی و علوم اجتماعی

نحوة پذيرش دانشپذير

1- مصاحبه

محتواي دوره

در میان انواع درمان های معمول که برای کودکان و نوجوانان استفاده می شود می توان به موارد زیر اشاره کرد.

درمان رفتارهای دیالکتیکی

خانواده و گروه درمانی

درمان بین فردی (IPT)

درمان مبتنی بر روانی MBT

درمان شناختی رفتاری (CBT)

بازی های ویدئویی CCPT

سایر اطلاعات تکمیلی

از آنجایی که مغز نوجوان متفاوت از مغز بزرگسال است، درمان با نوجوانان شبیه درمان بزرگسالان نیست.مواردی که والدین می‌توانند درمورد نوجوان تحت درمان‌شان به خاطر بسپارند عبارتند از:

*رابطه اصل است. مهمترین بخش هر رابطه درمانی، اعتماد و ارتباط با درمان‌گراست و این امر به ویژه در نوجوانان صادق است. این یعنی نوجوان باید یک درمانگر داشته باشد که بتواند به او اعتماد کند و با او کنار بیاید.

*حفظ حریم خصوصی و رازداری ضروری است. بسیاری از والدین مایلند بدانند که در جلسات درمانی نوجوانشان چه اتفاقی می‌افتد. کنجکاوی قابل درکه؛ با این حال، درخواست از نوجوان یا درمانگر برای افشای اطلاعات جلسات اغلب آسیب بیشتری به همراه دارد تا فایده. قوانین در ایالت‌ها متفاوته، اما والدین ممکنه حق دریافت این اطلاعات را داشته باشند. در این صورت، آگاه ساختن نوجوان از اینکه والدینش به حریم خصوصیش احترام می‌گذارند، می‌تواند به او اجازه دهد تا در جلساتش شرکت کند و از آنها بهره‌مند شود.

*درمانگر به دغدغه‌های سلامت رسیدگی می‌کنند. درمانگران، گزارشگران موظفی هستند، یعنی آنها لازم است کودک آزاری را گزارش دهند. درمانگرها همچنین مشخص می‌کنند که آیا مراجع به طورجدی قصد خودکشی یا صدمه به شخص دیگری را دارد. برگزاری جلسه مشترک در شروع درمان برای رفع محدودیت‌های محرمانگی و تعیین اینکه دقیقاً چه اطلاعاتی با والدین به اشتراک گذاشته می‌شود یا نمی‌شود می‌تواند مفید باشد.

*درمان نوجوانان متفاوت از درمان بزرگسالان است. والدین ممکن است نگران این باشند که نوجوانشان “فقط در حال گپ زدن” یا “صحبت ساده” با درمان‌گر باشد. از آنجایی که رابطه درمانی اصل مهمی است، هرموضوعی که برای نوجوان مهم باشد در جلسه‌اش اهمیت دارد. بنابراین، چیزی به عنوان “فقط گپ زدن” وجود ندارد. آزادی دادن به نوجوانان برای انتخاب موضوعات مورد بحث اغلب زمینه را برای اینکه بعداً “عمیق‌تر شوند” فراهم می‌کند چراکه آنها با درمانگر خود احساس امنیت می‌کنند. به همین ترتیب، بسته به سطح رشد نوجوان، آنها ممکن است با انجام بازی‌ها در جلسات‌شان، روابطی را ایجاد کنند. همه اینها مناسب و درمانی است.

اگر نوجوان شما نیاز به درمان دارد، مشکلی نیست. والدین نمی‌توانند همه اتفاقاتی که برای فرزندشان می‌افتد را کنترل کنند و هیچ پدر و مادری کامل نیست. تشخیص اینکه نوجوان به درمان و حمایت بزرگسالانی غیراز والدین نیاز دارد، بخشی از فرزندپروری مناسب است و نشان نمی‌دهد که والدین به نوعی درمورد فرزندشان “شکست” خورده‌اند.